Tussen twee werelden, maar nergens echt

Soms lijkt het alsof er nergens een plek is waar je echt past, waar mensen je volledig begrijpen, waar je gewoon kunt zijn zonder uit te leggen, zonder jezelf kleiner of anders te maken. En dat kan een eenzaam gevoel geven. Maar ik wil je iets vragen:

Heb je ooit een plek gehad, of een moment, hoe klein ook, waar je even dacht: hier mag ik zijn zoals ik ben? Misschien in een gesprek met iemand die echt luisterde. Misschien op een plek waar je je veilig voelde, zonder verwachtingen van anderen. Misschien zelfs alleen, in een moment van rust, zonder druk van buitenaf.

Soms zit die plek niet in de wereld om ons heen, maar in hoe we onszelf leren dragen te midden van al die mensen die ons niet begrijpen. Misschien is jouw plek niet een vaste locatie of groep, maar iets dat je steeds opnieuw creëert in kleine momenten, met de juiste mensen, in de juiste energie.

En ik weet dat dat niet makkelijk is. Dat het soms voelt alsof je altijd net buiten de groep staat. Alsof je ofwel te veel bent, of te weinig. Maar misschien ben jij niet degene die niet past.

Misschien is de wereld nog niet helemaal klaar om mensen zoals jij volledig te zien en te begrijpen.

Wat zou het voor jou betekenen om een plek te vinden waar je wel mag zijn zoals je bent? Wat zou daar anders zijn dan waar je nu bent? Misschien ligt daar een antwoord voor je 🤍

Hacer Kutlu