Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?

Dat is een vraag die me soms nog steeds ’s nachts wakker houdt.

Hoe is het mogelijk dat ik, een vrouw die altijd alles voelde, alles zag, daar ben beland?

Hoe is het zover gekomen dat ik op een dag in mijn eigen huis, op de plek waar ik dacht veilig te zijn, mijn adem verloor en gedwongen werd de shahada uit te spreken?

Ik herinner me die dag alsof hij nog in mijn lichaam zit opgeslagen, in mijn botten, in mijn adem. Het was geen schreeuwende ruzie met gebroken spullen en luid kabaal zoals in films. Nee, het was die koude stilte, de spanning in de lucht die je alleen kunt voelen als je er ooit middenin hebt gestaan. Het was een gewone dag, of zo leek het voor de buitenwereld, maar ik voelde al dat er iets zou breken.

Hij zei: “Ik heb alles verpest. Je gaat me nooit meer vergeven.”

En ergens wist hij dat dat echt waar was. Hij voelde dat hij me kwijt was, dat ik niet meer in zijn macht was, dat ik hem nooit meer zou zien zoals hij wilde.

En toen zag ik het mes. Ik zag hoe hij het vasthield, hoe zijn ogen donker werden, hoe al het licht uit de kamer leek te verdwijnen. Ik voelde mijn keel dichtgaan, letterlijk.

Zijn handen knepen, en mijn adem werd een dun draadje, net genoeg om te weten: ik ben er nog.

Op dat moment dacht ik niet meer aan mijn toekomst, niet aan hoe ik zou vluchten of hoe ik mezelf zou redden. Ik dacht aan mijn dochter. Haar kleine handen die altijd zo stevig mijn gezicht vastpakten als ze me iets wilde zeggen. Haar onschuld, haar lach, haar toekomst.

“Is dit echt hoe het eindigt? Hier, in mijn eigen huis? Terwijl mijn dochter ergens in haar kamer is, nietsvermoedend?”

Hij deed dit omdat hij voelde dat hij de controle verloor.

Omdat hij wist dat mijn ziel allang opgestaan was.

Omdat hij wist dat ik hem nooit meer zou zien zoals hij wilde: “mijn alles”

Zijn geweld was zijn laatste greep, zijn laatste poging om macht over mij te houden.

Want voor mannen die vanuit macht en controle leven, is jouw vrijheid het grootste gevaar.

Niet jouw liefde, maar jouw vrijheid!

Niet jouw nabijheid, maar jouw onafhankelijkheid!

Toen hij dat voelde, greep hij naar het uiterste. Het mes. Mijn keel. Mijn adem.. Mijn leven..

Dat was zijn laatste poging om mij terug te trekken in zijn wereld.

En toen gebeurde er iets wat ik alleen maar een wonder kan noemen.

Ik kwam weg.

Op het allerlaatste moment, op een manier die ik niet kan verklaren, vond ik de ruimte om mezelf te bevrijden.

Niet omdat ik sterker was, maar omdat God het zo had geschreven.

Omdat mijn tijd nog niet gekomen was.

Omdat mijn dochter nog een moeder nodig had die leeft.

Ik heb dit nooit openlijk verteld.

Niet omdat ik bang was. Maar gewoon, omdat ik geen klager ben. Omdat ik geloof dat mijn Schepper genoeg weet. Omdat ik wist: “Hij ziet mij. Hij kent mijn weg. Hij kent mijn hart.”

Vandaag vertel ik het. Niet omdat ik medelijden wil.

Niet omdat ik gezien wil worden als slachtoffer. Maar omdat ik wil dat jij weet hoe ver coercive control kan gaan.

Hoe je kunt denken: “Mij overkomt dit niet,” en toch daar belanden.

Ik vertel dit omdat ik geloof dat iemand daar buiten dit moet horen.

Dat iemand dit leest en denkt: “Ik ben niet gek. Ik ben niet alleen. Het kan echt zo ver gaan. En ik mag weggaan.”

Ik kwam weg.

Een wonder.

En ik ben nooit meer teruggekomen.

Voor mij.

Voor mijn dochter.

Voor mijn Schepper.

Voor het leven dat ik waard ben.

Lieve vrouw..

Juist op het moment dat je opstaat, dat je weer begint te voelen, dat je weer begint te kiezen voor jezelf, kan het geweld en de controle heftiger worden.

Ervaar jij één van de onderstaande dingen?

— Je voelt je altijd schuldig, ook als je niets hebt gedaan.

— Je past je constant aan om de sfeer goed te houden.

— Je bent bang voor de reactie als je iets zelf beslist.

— Je twijfelt steeds aan je eigen gevoel of waarneming.

— Je verliest langzaam het contact met je vrienden, familie, of zelfs met jezelf.

— Je hoort vaak: “Jij bent het probleem.”

— Je voelt je gevangen, maar je ziet geen “bewijs” voor de buitenwereld.

Twijfel je?

Neem contact met me op.

Je hoeft het niet alleen te dragen. ❤️

Liefs,

Hacer