Niet iedereen die kijkt, ziet ook echt

Kijken is vluchtig. Het is een momentopname, een eerste indruk, een beeld dat binnen enkele seconden gevormd wordt. Maar zien… zien is iets anders. Zien vraagt om diepgang, om stilte, om een hart dat openstaat om te begrijpen.

Een vrouw draagt lagen van verhalen in zich. Niet alleen haar eigen verhaal, maar ook die van haar moeder, haar grootmoeder, haar voorgeslacht. Ze draagt de kracht van degenen die haar voorgingen en de zachtheid van degenen die haar leerden liefhebben. Ze draagt leven in zich, in haar hart, in haar handen, in haar ziel.

Moeder zijn is niet alleen zorgen, voeden en beschermen.

Moeder zijn is voelen voordat het wordt uitgesproken. Weten, zonder woorden. Het is ’s nachts wakker liggen omdat je hart iets voelt wat je ogen nog niet hebben gezien. Het is aanvoelen dat een kind huilt, nog voordat de tranen vloeien.

Vrouw zijn is niet alleen zichtbaar zijn, maar ook aanwezig zijn.

Niet iedereen die een vrouw ziet, ziet haar werkelijk. Velen zien de contouren, de glimlach, het uiterlijk. Maar weinigen zien de wereld die ze met zich meedraagt, de oorlogen die ze in stilte heeft gevoerd, de liefde die ze zelfs na pijn heeft weten te geven.

Mensen zien misschien de buitenkant van een moeder, maar God kent de vermoeidheid achter haar glimlach. Mensen zien misschien de zachtheid van een vrouw, maar God kent de kracht die schuilgaat achter haar stilte.

Moeder zijn is jezelf wegcijferen, maar nooit vergeten wie je bent.

Vrouw zijn is zacht zijn, maar niet breekbaar.

Gevormd door liefde, gehard door beproevingen, gedragen door God.

Ik ben niet ingewikkeld. Ik ben een ziel die haar weg zoekt. Een vrouw die voelt, een moeder die weet, een dienaar die zich overgeeft.

Wie met zijn ogen kijkt, ziet slechts een moment. Maar wie met zijn hart kijkt, herkent de eeuwigheid

Liefs,

Hacer